|
|
|||
|
|
|||
|
augustus 2009 |
|||
|
2009 praatjes
liav |
halfhoogslaper met sterrenhemel. Zo romantisch! Ik ben er vreselijk blij mee: het bed slaapt heerlijk en Liav kan er niet zelf inklimmen om mijn spulletjes in te pikken. Liav Van de ene op de andere dag ben ik eigenwijs één dutje gaan doen. Aan afbouwen doe ik niet, dat is wel duidelijk. Helaas is één slaapje net te weinig en twee te veel, wat resulteert in flink wat gemopper.
wat Ies kan. Ik kan bijvoorbeeld al heel goed racen op mijn mini-fiets (en er ook fantastisch mooi vanaf vallen). Net als Ies anderhalf jaar geleden weiger ik om op het zadel te zitten – wij Van Gelder-mannen rijden liever comfortabel op de stang. Ik kan ook al best goed praten. Mijn specialisaties
zijn dierengeluiden, eigen namen
en etenswaren. Zinnen maken doe ik met 19
maanden, net als met dutjes overslaan, heel
opeens. Ik werd ’s morgens wakker en riep:
“Ies auto pakken”. Mama keek mij even verbaasd
aan; wat een hoop gepraat op de vroege
ochtend. Meestal begin ik de dag met alleen
wat gegrom en moet ik eerst opwarmen.
(voor
mij dan): Liav in de hoek zetten.
Mama kwam kijken waarom hij zo
hartverscheurend huilde en ik vertelde
enthousiast dat Lily zogenaamd
stout was en “moet sit in the
corner”. Ik snap niet dat hij niet
snapt dat we alleen maar spelen.
Snappen jullie het nog? Bijkomend
nadeel voor mijn broertje is
dat ik hem opeens kan optillen en
naar de hoek sleep met zijn pootjes
van de vloer. Tegenspartelen
is er niet meer bij.
verjaardagscadeau
(een sjieke metalen
loopauto) hebben ingeruild tegen
dezelfde Volvo als Ies heeft, scheur
ik dagelijks door het huis. We
spelen heerlijk file, botsing en autorace.
Voortaan graag niet meer denken
dat ik mij wil onderscheiden van
Ies en gewoon hetzelfde cadeau kopen.
Thomas
de Trein is onze nieuwste aanwinst.
Een doorslaand succes: Liav
en ik moeten af en toe zelfs op
de vuist om te bepalen wie met welk
stuk mag spelen. Jammer dat hij
tegenwoordig ook weleens van mij
wint.
ben
ik van mijn driewieler gestruikeld tegen een
bankje aan. Omdat er bloed uit mijn oog, oor en
neus kwam, moest ik naar de Eerste Hulp.
Binnen twintig minuten lag ik op de kinderafdeling
en moest ik een nacht blijven ter
observatie. Ik kreeg allemaal plakkers op
mijn buik en werd ieder uur wakker gemaakt
om te controleren of ik het nog deed.
De nachtrust van papa (die bleef slapen)
en mij was niet zo optimaal. Gelukkig
mocht ik de volgende dag naar huis. Ons
ziekenhuis-abonnement is in ieder geval weer
verlengd! Vlak
voor vertrek werd ik verrast door de CliniClowns.
Ik kwam ze tegen in de gang waar
ik heen en weer racete met het |
||
|
deed
de struisvogeltactiek: stokstijf
en doodstil blijven staan in
de hoop dat ze vanzelf weg zouden
gaan. Ze waren nogal volhardend,
maar uiteindelijk gaven ze
het gelukkig op. Tromgeroffel
want ik heb mijn honderdste
woordje gezegd: pizza! Dat
hebben we gevierd met, hoe kan het
ook anders, pizza. Mmmm.
de
brandweer. Erg stoer en goed spreekbeurtmateriaal
over een paar jaar.
Maar nu snapte ik er nog niet zoveel
van. Zijn pieper gaat af en dan
rent hij keihard weg? “Why?” Tot de
brandweer ‘gelukkig’ twee keer moest
uitrukken bij ons in de buurt. Ik heb
daar papa in actie gezien. Wow!
nogal ruim op tijd, op de deurmat en ik heb er direct werk van gemaakt. Op iedere pagina heb ik aangekruist wat hij voor mij moet kopen door er een I bij te zetten (zie de zwarte streepjes op de foto links). Af en toe had ik een ruimhartige oprisping en heb ik een L geschreven bij iets wat Klaas voor Liav mag kopen. |
|||
|
|
|||
|
|
|
a gift we
seldom are wise enough ever to prize
enough drink lechaim to life |
|
